Forum Umocnionych w Chrystusie ;)

Stała nad brzegiem morza. Lekki wiatr wiejący w stronę lądu delikatnie powiewał jej włosy, a ona z uwagą wsłuchiwała się w szum morza.
Wiedziała, że kryje on w sobie jakąś tajemnicę.
Bo, po co Ktoś zamykał by go w niezliczonej liczbie muszelek?
Lecz nie rozumiała.
Ani po co, ani kto…

***

Każdy poranek był inny.
Choć zaczynał się tym samym, i jednocześnie niepowtarzalnym wschodem słońca.
Co dzień witała kolejny dzień w tym samym miejscu.
Właśnie tam. Nad brzegiem morza.
Z niezwykłym uczuciem witała każdą muszelkę, każdy promyk słońca i każdą morską falę.
Wiedziała, że całe piękno, które ją otacza jest Darem. Wspaniałym Darem od Kogoś.
Często rozmawiała z Kimś, bo wiedziała, że jest.
Ktoś istnieje i nie jest Nikim.
Nie jest też Każdym.
Jest po prostu Kimś.

***

Któregoś poranka nad brzegiem morza była tylko dziewczyna, muszelki i fale.
Nie było słońca.
Od razu w głowie zaświtała jej myśl, że Ktoś się na nią pogniewał.
Przyjęła to z pokorą i odeszła.
Lecz nieustannie męczyła ją jedna myśl:
„Co zrobić, aby Ktoś się nie gniewał?”

***

Same rozmyślania nic nie dały.
Ktoś musiał mieć naprawdę Poważny Powód, bo zesłał także ulewę i burzę.
Podczas deszczu ciężkie krople mieszały się z delikatnymi łzami dziewczyny.
Czuła się, jakby najlepszy przyjaciel się od niej odwrócił.
Było jej po prostu bardzo źle.
I dalej nie znała naprawdę Poważnego Powodu.

***
Kolejny poranek już powitał ją już błyszczącą tarczą słońca i szumiącymi na nowo falami.
Chyba jej skrucha i zamartwianie się wzruszyły Kogoś i znów do niej powrócił.
Podziękowała Mu, cicho nucąc melodię razem z wiatrem.

***

Teraz każdy dzień zaczynała od lekkiej jak wiatr melodii.
I coraz bardziej pragnęła poznać imię Kogoś, z każdą minutą, godziną, dniem.
Szukała Jego Imienia w falach, w piasku, w morzu, w zachodzie słońca.
Aż któregoś południa jej wzrok skierował się ku Niebu.
I tam się zatrzymał.
Poczuła, że tam będzie odpowiedź.
Od tej pory, co dzień obserwowała Niebo, szukając Jego Imienia.

***

A nad brzeg przychodzili wciąż inni ludzie.
Zabłąkani wędrowcy, czasem przypływali żeglarze ogromnymi okrętami, czasem zwykłe kobiety, mieszkające w pobliżu.

Kiedyś przyszedł bardzo dziwnie ubrany starzec.
Miał bardzo poważną minę, z której dziewczyna wyczytała, że jest bardzo zamyślony i doświadczony przez życie.
Zapytała go:
- Kim jesteś? Jak brzmi Twoje imię?
Zaintrygował ją.
On zaśmiał się jak dziecko.
- Jestem, który jestem.
Zamyśliła się chwilę.
- A ja jestem Amelia. Miło Cię poznać.
I odszedł

***
Starzec wciąż zajmował większą część jej myśli.
Bardzo nurtowała ją jego odpowiedź na pytanie o imię.
‘Jestem, który jestem.’
Może to znowu jakieś działanie Kogoś?
Jakiś znak?
Znowu zasnęła w pełnym niepokoju zamyśleniu.

***
‘Jestem, który jestem.’
Jeśli to był Dar od Kogoś to musiał mieć naprawdę Poważny Powód, by Go do niej wysyłać.
Tak bardzo chciała poznać Powód.
A każdy kolejny dzień przynosił wciąż tylko nowe niewiadome…
Ale ona się nie poddawała, wciąż szła szlakiem znaków- Darów, aby poznać Powód.
Wierzyła, że się uda i nie traciła nadziei.
Odradzała ją każdego poranka w swym sercu.

***
I nadszedł przełom.
Przełom w jej toku rozumowania.
Bo w tym intensywnym zastanawianiu się zapomniała o sercu.
Teraz postanowiła się nim kierować, go słuchać.
I wtedy jej sercu zobaczyło samego Boga.
Przerażona zapytała:
-Kim jesteś?
-Jestem, który Jestem- odpowiedział pogodny staruszek z uśmiechem na pomarszczonej twarzy
-To Ty jesteś Kimś?
-Dokładnie tak. Jestem Kimś.
Czasem Twoim cieniem, czasem falą, czasem muszelką, czasem zagubionym wędrowcem, a jeszcze innym razem mędrcem.

Po delikatnej twarzy dziewczyny spłynęła łza.
I kolejna. Strumienie łez czystych jak kryształ.
Bóg przytulił ją do Swych potężnych Ramion i powiedział:
- Już zawsze będę przy Tobie. Tylko mi zaufaj.

***

-Ufam.
I już nie wiedziała, jak podziękować, jak wyrazić swą radość.
Więc zanuciła melodię wiatru i szepnęła falom:
- DZIĘKUJĘ!

***
A co jest Naprawdę Poważnym Powodem?
-Miłość.
Moja miłość do Ciebie, moje dziecko,
Mój najdroższy przyjacielu.
Już nigdy Cię nie opuszczę.
Oto wyryłem Cię na obu dłoniach.

I zaszło słońce, a fale nadal szumiały.
Jak dawniej.

jaaa...
ale piekne...
normalnie dreszcz mi przebiegl po plecach!
pisz Sagus, pisz dalej!
:*

eeee.tam

jakoś tak wyszlo Smile

ale dzięki <wstydniś> :*

to Twoje? o ja cię.... odpływ!

tak, tak

no moje ....<burak>
dzieki Smile